Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 11 Οκτωβρίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis)
και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Κλειώς Παπαπαντολέων, Mίχαελ Χάινριχ, Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Καταρίνας Πρίνσιπε

«Ό,τι κινείται, σφάζεται». Η απομαγνητοφώνηση του αποκαλυπτικού βίντεο με Πατέλη και άλλα τοπικά στελέχη της ΧΑ).
«Άγνωστος: –Εγώ έχω να προτείνω κάτι άλλο. Να φτιάξουμε μία ομάδα επιφυλακής, έτοιμη.
Πατέλης: –Αυτό ήθελα να πω. Να πάμε κάποια άτομα στην εκκλησία με πολιτικά, τα οποία θα περιφρουρούμε.
Να κάνουμε ότι ψάλλουμε, να αγοράσουμε και τέτοια. Και μόλις δούμε το o.k. ότι κάτι έχει γίνει, θα φύγει από εδώ πέρα μία ομάδα, 20-30 ατόμων, η οποία θα είναι τούμπανο, από όλα και θα καθαρίσουμε την Παναγίτσα. Δε θα μείνει τίποτα όρθιο. Τίποτα! Ό,τι κινείται, σφάζεται.
Άγνωστος: –Ό,τι δεν κινείται, είναι μια χαρά;
Πατέλης: –Και πάλι σας λέω, αυτά είναι η θέση μου, δεν είναι η γραμμή. Τη γραμμή περιμένω να την πάρουμε. Υπάρχει η περίπτωση να μας πούνε ότι «ξέρετε κάτι;, όχι απλά μην κάνετε τίποτα, πηγαίνετε σπίτι σας»

Η ώρα της ποινικής ευθύνης. Σχολιάζει η Κλειώ Παπαπαντολέων με αφορμή τη δημοσιοποίηση του παραπάνω βίντεο: «Το συγκεκριμένο υλικό όμως προσφέρει και μιαν άλλη σημαντική πληροφορία, ίσως την πιο σημαντική: η ηγεσία της Χρυσής Αυγής δεν έχει απλώς μια γενική και αφηρημένη γνώση, ότι, για παράδειγμα, οι ιεραρχικά κατώτεροι είναι «ζωηροί» και σφάζουν ό,τι κινείται άμα έρθουν στο κέφι -- αυτό, άλλωστε, το αποκλείει ρητά ο πυρηνάρχης επικαλούμενος ακριβώς την ιδιότητά του ως χρυσαυγίτης. Η ηγεσία έχει ειδική γνώση, γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες, σταθμίζει τη συγκυρία και εκδίδει την εντολή. Και επειδή βεβαίως σε κανένα στρατό η ιεραρχία δεν εξαντλείται στον λοχαγό, νομίζω ότι ήρθε η ώρα για την ανάληψη και της ποινικής ευθύνης».

Η δημοκρατία στην Ευρώπη του ευρώ. Ο Μίχαελ Χάινριχ, πολιτικός επιστήμονας αναλύει την ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας. «Για μεγάλα κομμάτια του γερμανικού κεφαλαίου, εδώ και καιρό, ούτε η Ε.Ε. είναι αρκετά μεγάλη. Η Ευρωζώνη είναι απλώς η βάση, από την οποία ξεκινά μια επιθετική πολιτική εξαγωγών, που κατακλύζουν όλον τον κόσμο. Για τον σκοπό αυτό όμως πρέπει η Ευρωζώνη να ευθυγραμμιστεί με το γερμανικό μοντέλο. Αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο ένα σταθερό νόμισμα, αλλά και τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους στο ελάχιστο και τη διάλυση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ο παγκόσμιος ανταγωνισμός είναι σκληρός και δεν υπάρχει καμία πολυτέλεια τα κέρδη του κεφαλαίου να περιορίζονται ήδη «μέσα στο ίδιο του το σπίτι». Ακριβώς αυτό είναι το νόημα της πολιτικής που επιβάλλουν βίαια ο Σόιμπλε και η Μέρκελ. Το ότι μπορούν να επιβάλουν αυτό το πρόγραμμα, δεν οφείλεται μόνο στη γερμανική υπεροχή στην Ε.Ε. ή στην ωμότητα με την οποία προχωράνε. Ο επιδιωκόμενος στόχος ταυτίζεται με τα συμφέροντα αυτών των μερίδων των κεφαλαίων από τις άλλες χώρες της Ε.Ε., που αντέχουν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και θέλουν να ενταχθούν στην επιθετική στρατηγική της Γερμανίας για τις εξαγωγές»

ΣΥΡΙΖΑ και Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ ή για την πολιτική της απόλυτης διαφοράς. O Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος εξηγεί τους λόγους διαφωνίας του με τον αποκλεισμό του ΣΥΡΙΖΑ από το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. «Ο ΣΥΡΙΖΑ (και οι βουλευτές, τα στελέχη, τα μέλη του) διεκδικούν την οργανική σχέση που είχαν ως τώρα με το αντιρατσιστικό κίνημα -- μια σχέση που δεν είχε ποτέ, εξού και δεν τη διεκδικεί, κανένα κόμμα της μνημονιακής Κεντροαριστεράς, από αυτά που θεωρούν αυτονόητη τη λιτότητα αλλά επιθυμητό ένα μίνιμουμ πολιτικού φιλελευθερισμού και ανθρωπισμού. Με το κριτήριο λοιπόν της πράξης, ο μνημονιακός πια ΣΥΡΙΖΑ έχει ανθρώπους που δίνουν μάχες σε αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες, δίκτυα αλληλεγγύης, τοπικά συμβούλια, και βεβαίως στη Βουλή. Αντίστοιχα, παρά τις υστερήσεις, η κυβερνητική πολιτική του στο μεταναστευτικό, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, δεν είναι το αντίστοιχο του ΤΙΝΑ -- αντίθετα, εξοργίζει τη Δεξιά και την Ακροδεξιά: στην ιθαγένεια, στον Ελαιώνα, στην εν γένει διαχείριση των προσφυγικών ροών, στη στάση απέναντι σε καταλήψεις αλληλεγγύης. Μολονότι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει πλησίστιος προς τον σοσιαλφιλελευθερισμό, νομίζω ότι η μετωπική αντιπαράθεση μαζί του στο αντιρατσιστικό κίνημα αποτελεί περιττή αντιπαλότητα».

Αυγή. Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου στην στήλη του ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ για το μπουκάλι που πέταξε η Μάγδα Φύσσα στον δολοφόνο του γιού της: «Το πρόσωπο της Μάγδας Φύσσα: θυμωμένο. Φοράει μαύρα, κρατάει το μπουκάλι στο δεξί της χέρι και το εκτοξεύει πεισμωμένα (το στόμα της σφιχτό), χωρίς όμως να έχει το πείσμα του σφαιροβόλου, μα το πείσμα του ζώου που αισθάνεται αδικία επειδή έχει λαβωθεί μέσα στην ίδια του τη φωλιά και τώρα θέλει να δαγκώσει τον κυνηγό του. Ο δολοφόνος (για τη Μάγδα Φύσσα, ο δολοφόνος δεν έχει όνομα): εκτός πεδίου. Φαντάζομαι το μπουκαλάκι να πέφτει στο χοντρό κεφάλι του Ρουπακιά».

Για τις εκλογές και την επόμενη μέρα στην Πορτογαλία, της Καταρίνα Πρινσίπε. «Τα αποτελέσματα του Μπλόκο έδειξαν ότι μια στρατηγική της Αριστεράς που διεκδικεί τη δυσαρεστημένη κοινωνική βάση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων με ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα ενάντια στη λιτότητα, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να φτάσει στους δυσαρεστημένους με το υπάρχον πολιτικό σύστημα, είναι ακόμα η σωστή στρατηγική. Αυτή η διπλή στρατηγική που αναλαμβάνουν ανοιχτοί σχηματισμοί της Αριστεράς, μαζί με μια σχέση σεβασμού προς τα κοινωνικά κινήματα και πολιτικής ανεξαρτησίας έναντι των κομμάτων της Σοσιαλδημοκρατίας –μια στρατηγική που τα ωθεί σε μια διαδικασία αυτοδιάλυσης– είναι η αναγκαία ακόμα πολιτική γραμμή. Φυσικά δεν έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα. Το σχεδόν ανύπαρκτο εργατικό και κοινωνικό κίνημα, ένα κόμμα που παραμένει επικεντρωμένο στα εκλογικά αποτελέσματα και εξαρτημένο από την “καλή θέληση” των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, εξακολουθούν να αποτελούν ορισμένα από τα πιο σημαντικά στρατηγικά ερωτήματα για την Αριστερά».