Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 2 Αυγούστου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis)
και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Γιώργου Μανιάτη, Μιχάλη Παναγιωτάκη, Κωστή Χατζημιχάλη, Μπασκάρ Σουνκάρα, Μαρίνας Πρεντουλή, Νίκου Χατζηνικολάου, Νίκου Σαραντάκου, Λίιλα Τζάσιντο, Kωνσταντίνου Χατζηνικολάου,

Ο προσφυγικός καταυλισμός στο Πεδίον του Άρεως. Κρίση διαχείρισης ή κρίση του ευρωπαϊκού καθεστώτος συνόρων; Ο Γιώργος Μανιάτης περιγράφει τις κατευθύνσεις που πρέπει να ακολουθηθούν στην διαχείριση των προσφυγικών πληθυσμών. «Σε αυτή την περίοδο, μια εναλλακτική πολιτική μετανάστευσης προϋποθέτει, μονομερώς και σε σύγκρουση με την Ευρώπη-Φρούριο, να δοθεί προτεραιότητα στη διάσωση στα σύνορα αντί της αποτροπής και να σταματήσουν αμέσως οι παράνομες και δολοφονικές επαναπροωθήσεις. Ταυτόχρονα, χρειάζεται μια πολιτική απόδοσης και προστασίας των βασικών δικαιωμάτων των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων με την παροχή ασύλου και γενικότερα ενός ασφαλούς καθεστώτος παραμονής. Τέλος, απαιτείται η κατάργηση της διοικητικής κράτησης με παράλληλη δημιουργία ανοιχτών δομών φιλοξενίας.Οι δομές αυτές πρέπει να αφορούν τόσο τους νεοεισερχομένους και νεοεισερχόμενες πρόσφυγες όσο και τους/τις «τράνζιτ», δηλαδή εκείνους και εκείνες από τους πρόσφυγες που δεν επιθυμούν να καταθέσουν αίτημα ασύλου στην Ελλάδα αλλά σε άλλη χώρα της Ε.Ε., παρακάμπτοντας έτσι τον κανονισμό του Δουβλίνου».

Τα τρία ερωτήματα του Αλέξη Τσίπρα.
Οι Μιχάλης Παναγιωτάκης και Κωστής Χατζημιχάλης καταθέτουν τις σκέψεις τους με αφετηρία τα τρία ερωτήματα που έθεσε ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στην Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι μπορεί να κάνε μια αριστερή κυβέρνηση εντός Μνημονίου; του Κωστή Χατζημιχάλη. «Τι πρέπει να κάνει σήμερα η Αριστερά; Δεν μου αρέσει αυτό το «πρέπει» γιατί είναι πολύ δεοντολογικό· και μετά «πρέπει ως προς τι;» Στην καθημερινή ζωή αλλιώς τα σχεδιάζεις και άλλα σου προκύπτουν και τα «πρέπει» σου αναθεωρούνται συνεχώς. Η πραγματικότητα είναι περισσότερο σκληρή από τη θεωρία και ό,τι έχω διαβάσει μέχρι σήμερα για εναλλακτικές προτάσεις είναι μόνο θεωρία και οικονομετρικά μοντέλα στα οποία δεν έχω εμπιστοσύνη. «Αν όμως κάτι «πρέπει» να πω κι εγώ (εκτός από όσα περίπου σκιαγράφησα παραπάνω: φροντίδα για τους πιο αδύναμους, αλλαγές στην καθημερινότητα, αλλαγές που συνδέονται με το αξιακό φορτίο της Αριστεράς, όπως η ιθαγένεια) θα έλεγα τέσσερα πράγματα, φοβάμαι όχι πολύ αριστερά: ηθική στάση, σοβαρότητα, δουλειά και αποτελεσματικότητα»
Ανθρωπιστική διαχείριση ενός κοινωνιοπαθούς Μνημονίου; του Μιχάλη Παναγιωτάκη. «Αν η επιλογή που προσφέρεται είναι «σκληρός νεοφιλελευθερισμός» και «λίγο λιγότερο σκληρός νεοφιλελευθερισμός», η Αριστερά δεν έχει λόγους να επιλέξει, πολλώ δε μάλλον να καλέσει και τον κόσμο που στηρίχτηκε επάνω της, ως πολιτικό όχημα απελευθέρωσης, να επιλέξει. Αν η εκτίμηση είναι πως η δημοκρατία έχει καταλυθεί χωρίς άμεση προοπτική επαναφοράς της και πως εκλεγόμενη μια αριστερή κυβέρνηση θα αποτελέσει απλώς μια προσχηματικά ιθαγενή διαχειρίστρια μιας αποικίας χρέους, δεν έχει λόγο να κατέβει καν σε εκλογές. Θα είχε, αντίθετα, κάθε λόγο να τις καταγγείλει σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς, να προσφύγει σε ευρωπαϊκά δικαστήρια και να μην αναγνωρίζει ως νόμιμη καμία πράξη που θα προκύψει από ένα τέτοιο καθεστώς. Πάντως, δεν θα ήταν εύλογο να επιδιώξει να «κυβερνήσει» σε αυτές τις συνθήκες. Αν πάλι δεν είναι αυτή η εκτίμηση, και υπάρχουν μεγαλύτερες δυνατότητες σε αυτή τη διακυβέρνηση, θα πρέπει να εξηγηθούν στο κόμμα αλλά και στην κοινωνία, αναλυτικά. Αν είναι να δώσουμε μια μάχη θα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι και όλες για το ποιες είναι οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και για ποιο πράγμα μαχόμαστε. Η ανθρωπιστική διαχείριση ενός κοινωνιοπαθούς Μνημονίου ως αυτοσκοπός, δεν είναι ούτε εφικτή ούτε συνιστά αριστερό πολιτικό πρόγραμμα».

«Jacobin»: μαρξισμός, κουλτούρα και ταξική ανάλυση στον 21ο αιώνα. Ένα αριστερό περιοδικό με ευρεία απήχηση. Συνέντευξη του Μπασκάρ Σουνκάρα, ιδρυτή και εκδότη του περιοδικού στον Γιώργο Σουβλή. «Η ιδέα ήταν να ανοίξουμε έναν δρόμο ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και στις ιδέες και τις εκδόσεις που είχαν έναν πιο παραδοσιακό λενινιστικό προσανατολισμό. Αισθανόμασταν ότι υπήρχε ένας τεράστιος κενός διανοητικός χώρος εκεί πέρα. Άλλες εκδοτικές προσπάθειες όπως το New Politics προέρχονταν από διαφορετικές γενιές, με διαφορετικό ύφος πολιτικής ένταξης, οπότε πιστεύαμε ότι υπήρχε χώρος για μια νέα ομάδα νεαρών συγγραφέων που ήθελαν να δοκιμαστούν με αυτές τις ιδέες. Σε ό,τι αφορά την εντός της Αριστεράς συζήτηση, ήθελα να υποστηρίξω την προτεραιότητα της ταξικής ανάλυσης και κάποιων από τις συκοφαντημένες «παλιές ιδέες», ιδίως μεταξύ κάποιων νεαρών συγγραφέων και ακαδημαϊκών που ακολουθούσαν πιο πολιτισμικές κατευθύνσεις. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Θεωρούσα ότι οι σοσιαλιστικές ιδέες μπορούσαν να έχουν ευρεία απήχηση, πέρα από την Αριστερά και πέρα από τον ακαδημαϊκό κόσμο. Έτσι, το Jacobin στήθηκε εξαρχής με στόχο την ευρεία απήχηση: να απευθυνθεί όχι σε λίγες χιλιάδες, αλλά σε εκατοντάδες χιλιάδες και, γιατί όχι, τελικά, σε εκατομμύρια ανθρώπους. (Απομαγνητοφώνηση και μετάφραση Δημήτρης Ιωάννου)

Μ. Βρετανία: Πώς ένας σοσιαλιστής μπορεί να αλλάξει το πολιτικό τοπίο. Η Μαρίνα Πρεντουλή αναλύει τι σηματοδοτεί η υποψηφιότητα του Τζέρεμυ Κόρμπυν για την ηγεσία των Εργατικών. «Προκειμένου να καταλάβει κανείς τη σημασία της υποψηφιότητας του Τζέρεμυ Κόρμπυν για τη βρετανική πολιτική σκηνή, πρέπει να ανατρέξει στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν οι Εργατικοί σημείωσαν τη μεγαλύτερη μεταστροφή προς τα αριστερά, με ηγέτη τον Μάικλ Φουτ και αρχηγό της αριστερής πτέρυγας του κόμματος τον Τόνυ Μπεν. Ήταν, ταυτόχρονα, η περίοδος που το κόμμα βίωσε τις μεγαλύτερες εκλογικές ήττες και η Θάτσερ, παντοδύναμη, εγκαθίδρυσε τον νεοφιλελευθερισμό ως κυρίαρχη πολιτική λογική που ακόμα και σήμερα μαστίζει όχι μόνο τη Βρετανία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Οι αναφορές δεν είναι τυχαίες: αποτελούν οργανικό κομμάτι μιας αντίληψης που έχει ηγεμονεύσει στο Εργατικό Κόμμα, σύμφωνα με την οποία οι πιο ριζοσπαστικές/σοσιαλιστικές προγραμματικές δηλώσεις δεν οδηγούν σε εκλογικές νίκες και η ανάδειξη Εργατικής κυβέρνησης είναι πιο σημαντική από το πρόγραμμά της. Αυτή η αντίληψη αρνείται να αναγνωρίσει την κινηματική δράση από τα κάτω ως αναγκαίο φορέα μετασχηματισμού της κοινωνίας προς μια πιο δίκαιη, συμμετοχική και ριζοσπαστική δημοκρατία».

Μετά το 39% «Ναι» στο δημοψήφισμα. Γράφει ο Νίκου Χατζηνικολάου «Η εβδομάδα που κύλησε ανάμεσα στην προκήρυξη του Δημοψηφίσματος και στην ανακοίνωση του αποτελέσματος ήταν αποκαλυπτική. Στη διάρκειά της φάνηκε η κοινή πλατφόρμα στην οποία στηρίζονταν τα τρία κόμματα, σε σύμπνοια με τους δανειστές. Έτσι και ο όρος «Τρόικα εσωτερικού» έγινε πιο ξεκάθαρος στα μάτια του κόσμου. Έγιναν πράγματα που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν και τα οποία δεν μπορούν να ξεχαστούν. Η Αντιπολίτευση αποφάσισε να δράσει στη βάση ενός επιτελικού σχεδίου παραπλάνησης του ελληνικού λαού προσποιούμενη ότι το ερώτημα δεν ήταν, όπως το έθετε το ίδιο το ψηφοδέλτιο, αλλά «Ναι ή Όχι στο ευρώ». Το αποτέλεσμα που πήρε η Αντιπολίτευση μετά τη λυσσαλέα αυτή προσπάθεια να αλλάξει το νόημα του δημοψηφίσματος, ήταν λίγο λιγότερο από 39%. Τι θα έπρεπε να κάνει μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα, αν το μόνο που την ενδιέφερε δεν ήταν το πώς θα έρθει στα πράγματα; Δεν όφειλε μιαν εξήγηση; Μόνο το 39% των Ελλήνων ήταν/είναι λοιπόν υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη ή το νόημα του ερωτήματος δεν ήταν αυτό που παραπλανητικά υποστήριζε; Ανεύθυνη σιωπή».

Η τετρόικα. Ο Νίκος Σαραντάκος στην καθιερωμένη στήλη του «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία», καταπιάνεται με την ονομασία της τετραμελούς πλέον ομάδας δανειστών προς αντικατάσταση της τρόικας. «Βέβαια, αν ξεφύγουμε από την ομάδα ατόμων και σκεφτούμε το οποιοδήποτε σύνολο τεσσάρων ομοειδών πραγμάτων οι επιλογές διευρύνονται πολύ: έχουμε τετράεδρο, τετράγωνο, τετράπλευρο, τετραγράμματο και άλλα πολλά που αρχίζουν από τετρ- Από την άλλη, αν σκεφτούμε ότι η τρόικα έχει ρώσικες καταβολές, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε το δάνειο από το ίδιο γλωσσικό κοίτασμα -στα ρώσικα λοιπόν η τετράδα είναι τσετβιόρκα (четверка). Ωστόσο, ο όρος αυτός δεν είναι πολύ ευκολοπρόφερτος, τουλάχιστον για Έλληνες. Οπότε, ίσως πρέπει να σκεφτούμε μιαν ελληνορωσική λύση -και αφού η τετραμερής είναι συνέχεια της τρόικας, και αφού στα ελληνικά τα τετραμελή σύνολα πολύ συχνά αρχίζουν από τετρ-, η λέξη του τίτλου αναδεικνύεται σαν ισχυρή εναλλακτική λύση, έστω και με μια δόση αστεϊσμού: τετρόικα. Εκπληρώνεται έτσι και μια βασική προεκλογική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα τελειώναμε με την τρόικα -- και έτσι έγινε, αφού τώρα έχουμε την τετρόικα!»

Το επικίνδυνο παιχνίδι του σουλτάνου των ελιγμών. Ανάλυση της Λίιλα Τζάσιντο σχετικά με τις κινήσεις Ερντογάν στο κουρδικό. «Τίποτα, όπως φαίνεται, δεν έχει αλλάξει. Το ΑΚΡ δεν έχει ακόμη αποδείξει την αξία του στον τουρκικό λαό μπροστά από τις πιθανές πρόωρες εκλογές. Η άμεση εμπλοκή της Τουρκίας στον πόλεμο ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος την περασμένη εβδομάδα, ώθησε μια σειρά από επικριτές του Ερντογάν να αναρωτηθούν αν, βάζοντας την χώρα σε πόλεμο, ο πρόεδρος της Τουρκίας προσπαθεί να κερδίσει την λαϊκή υποστήριξη πριν από τις εκλογές. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι πόλεμοι μπορεί να συσπειρώσουν το σύνολο των πολιτών. Αλλά αν είναι κακοσχεδιασμένοι, καταστροφικοί, ή πολύ δαπανηροί, η άποψη της κοινής γνώμης μπορεί να αλλάξει. Η αδυναμία του Ερντογάν στο να αντιληφθεί και να δράσει ενάντια στη ισλαμιστική απειλή τον εμπόδισε να κερδίσει οπαδούς από την δεξιά που θεωρεί την ασφάλεια ως μείζον ζήτημα. Το αυταρχικό ισλαμιστικό ύφος του δημιουργεί διαρροές από τα αριστερά. Και όσο για τους κούρδους ψηφοφόρους, απλά το ξεχνάμε. Η ιστορία έχει δείξει, επίσης, ότι φαινομενικά αήττητοι ηγέτες μπορούν να εξαναγκαστούν ήπια - ή όχι τόσο ήπια - σε αποχαιρετισμό. Οι ισχυροί Οθωμανοί, εξάλλου, δεν κράτησαν για πάντα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τους νεο-Οθωμανούς να διαρκέσουν». (Μετάφραση Γιάννης Χατζηδημητράκης)

Καλάμια, του Kωνσταντίνου Χατζηνικολάου. «Τα καλοκαίρια κόβαμε καλάμια. Πηγαίναμε με τον ξάδερφό μου στις χορταριασμένες ράγες του τραίνου και σπάγαμε τα καλάμια με τα χέρια. Δεν νομίζω πως είχαμε σουγιά ή μαχαίρι. Έπειτα κρυβόμασταν στην πυλωτή της πολυκατοικίας και φτιάχναμε κάτι αυτοσχέδιες καλύβες. Κλέβαμε σεντόνια από τη γιαγιά, τα στηρίζαμε στα καλάμια και καθόμασταν από κάτω, αμίλητοι, μέχρι να σκάσουμε απ’ τη ζέστη. Αυτά συνέβαιναν το ’84, το ’85, το ’86 – εκεί γύρω. Δεν ξέρω για πόσα συναπτά χρόνια μας κράτησαν η γιαγιά και ο παππούς στο διαμέρισμά τους στο Λουτράκι, εκείνα τα μυθικά δεκαήμερα του Αυγούστου –αν ήταν δεκαήμερα, αν ήταν Αύγουστος, αν ήταν μυθικά–, πάντως θυμάμαι την αδημονία μου, που, αν και ήταν σβηστή το χειμώνα, καθώς τέλειωνε η άνοιξη, ξυπνούσε και μεγάλωνε, για να γίνει ανυπόφορη μόλις έκλεινε το σχολείο».