Ηλιάνα Τσολιού:Λίγες ώρες πριν το κρίσιμο δημοψήφισμα χρωστώ σε σας και στον εαυτό μου μια θέση..

Φίλες και φίλοι,
Λίγες  ώρες πριν το κρίσιμο δημοψήφισμα χρωστώ σε σας και στον εαυτό μου μια θέση. Μια θέση καθαρή και ξάστερη. Εγώ την Κυριακή θα ψηφίσω ΟΧΙ.

Δεν μπορώ να σας πείσω να κάνετε το ίδιο, δεν νομίζω πια πως είναι και σωστό. Ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια, τα δικά του βιώματα και τις δικές του αντοχές με βάση τις οποίες θα αποφασίσει. Εγώ απλά θα αναφέρω  τα δικά μου κριτήρια γιατί έτσι πρέπει και γιατί έτσι θα αισθανθώ καλά με τον εαυτό μου. 
Στις εκλογές του 2015 ήμουν υποψήφια με τον ΣΥΡΙΖΑ και πολύς κόσμος με τίμησε με την επιλογή του και εμένα και το ψηφοδέλτιο. Σε όλο αυτόν τον κόσμο οφείλω λοιπόν δυο λόγια καθαρά και έντιμα. Τα δικά μου λόγια, όχι αυτά των δήθεν «αναλυτών», των σπουδαίων επιστημόνων οικονομολόγων,  των πουλημένων δημοσιογράφων. 
 Προέρχομαι από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, μεγάλωσα με το όραμα του Ανδρέα για «Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή κυριαρχία»,, και όταν το ΠΑΣΟΚ εξευρωπαΐστηκε πολύ εγώ έφτασα μέχρι το «μαζί για την Ελλάδα που αγαπάμε σε μια Ευρώπη που θέλουμε» Μέχρι εκεί. Δεν πίστεψα στον Σημίτη και σοκαρίστηκα από το «ευχαριστούμε τους αμερικάνους» αλλά έμεινα. Είπα εκσυγχρονισμός είναι θα περάσει, αλλά δεν πέρασε, με «ξεπέρασε και με ξεπούλησε ταυτόχρονα». Πίστεψα στον Γιώργο. Είπα να τώρα θα ξανακάνουμε αλλαγή. Και η αλλαγή έγινε, αλλά έγινε προς τα δεξιά. Τον είδα να γυρνάει ηττημένος, εξευτελισμένος από την ίδια του την κοινοβουλευτική ομάδα. Να γίνεται η συγκολλητική ουσία που ένωσε την ακροδεξιά του Βορίδη και του Γεωργιάδη,  την δεξιά του Μητσοτάκη με το όνομα Παπανδρέου και Γεννηματάς.
 Αυτό ήταν. Είπα τέλος. Και μαζί μου είπε «τέλος» και πολύς κόσμος. Κόσμος που δεν έφαγε δις, δεν διαπλέχτηκε, δεν ξεπουλήθηκε απλά ηττήθηκε. 
Και ο κόσμος αυτός και μαζί του και εγώ αρχίσαμε να παλεύουμε με το «μνημονιακό και μιντιακό θηρίο». Το θηρίο των 8:00 «φταις, έφαγες, τεμπέλιασες, μορφώθηκες, δεν μορφώθηκες, ήσουν ραγιάς, ήσουν λίγο ραγιάς, ήσουν πολύ ραγιάς, κουνήθηκες, ανάσανες, μίλησες». Και «πάρε μείωση μισθών, και πάρε απολύσεις, και πάρε φόρους και αυξήσεις και δώσε μου λεφτά, και άλλα λεφτά, πολλά λεφτά και μου χρωστάς, μου χρωστάς. Μου χρωστάς εσύ, ο πατέρας σου, το σόι σου και όλοι σου οι συγγενείς και οι φίλοι.  Και κει σε όλο αυτό τον ορυμαγδό της απελπισίας, του φασισμού, του φόβου και της τρομοκρατίας εκεί την ώρα που άλλος ένας πρωθυπουργός (αυτή τη φορά δεξιός) ο Σαμαράς γυρνούσε σκυμμένος, γονατισμένος και «ντοπαρισμένος με μίσος και κουτσαβακισμό» από το διευθυντήριο των Βρυξελλών μια «αριστερή αχτίδα» άρχισε να δημιουργείται και να λάμπει στα μάτια κάποιων από μας.  
Η Αριστερά, ο Σύριζα, ο Αλέξης άρχισαν να δίνουν λόγια στα όνειρά μας. Αρχίσαμε  πάλι να συλλαβίζουμε μαζί τα αυτονόητα δικαιώματά μας: αξιοπρέπεια, δουλειά, αλληλεγγύη,  ισότητα, αδελφοσύνη, δικαιοσύνη, ισονομία, ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ. Αλήθεια, αν δεν είναι αυτές οι λέξεις ευρωπαϊκές ποιες είναι;  Είναι ευρωπαϊκές οι λέξεις «η Μέρκελ αποφάσισε», «οι Βρυξέλλες πιέζουν», «η Τρόικα απαιτεί», «η κυβέρνηση δεν μας κάνει», «πάρτε μέτρα, μειώστε συντάξεις, κόψτε υγεία – παιδεία – δημοκρατία».  

ΟΧΙ, χίλιες φορές ΟΧΙ.
 Έχω μνήμη, ξέρω ποιοι με έφτασαν μέχρι εδώ. Έχω καρδιά, δεν μπορώ να ζήσω εγώ εις βάρος άλλων κοινωνικών ομάδων. Έχω παιδεία, δεν μου αρμόζει να μου μιλούν με αυτό τον τρόπο. Έχω παιδί, δεν θέλω να με δει να φοβάμαι, δεν θέλω να μάθει πως φοβήθηκα.
Εγώ την Κυριακή θα ψηφίσω όχι.  Όχι γιατί δεν θέλω την Ευρώπη, αλλά γιατί εγώ την Ευρώπη την θέλω ανθρώπινη και όχι σε ανθρωπιστική κρίση.  Θέλω η Ευρώπη να σέβεται τις επιλογές της χώρας μου , να αφήνει το λαό μου να επιλέγει κυβερνήσεις και όχι να επιλέγει αυτή. Θέλω μια Ευρώπη που να της στέλνω πρωθυπουργούς και να μην μου τους γυρνάει πίσω «ανδρείκελα και μαριονέτες, μικρούς, άβουλους, καταθλιπτικούς, βωβούς και πιασμένους από χίλια σκάνδαλα». 

Έχω και εγώ φόβο για το αύριο και αμφιβολία και αμφισβήτηση αλλά έχω και ελπίδα και αυτό είναι που τους τρομάζει. Έχω και εγώ φόβο αλλά αν πω όχι, από τη Δευτέρα θα έχουν και αυτοί. Όλοι αυτοί που μου τρίζουν τα δόντια σήμερα, οι μεγαλοκαναλάρχες, οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές, οι βολεμένοι βουλευτάδες, οι μέσα στο βούρκο της διαπλοκής αυτοδιοικητικοί που τολμούν ξανά και «μου κουνούν το δάχτυλο». Που παίρνουν τον κόσμο τηλέφωνα και απειλούν για την Δευτέρα αλλά ένα τηλέφωνο για όλες τις άλλες Δευτέρες που πέρασαν, που έληγαν οι λογαριασμοί, που γινόταν οι απολύσεις,  που έκλειναν οι επιχειρήσεις, δεν πήραν τότε ένα τηλέφωνο να ρωτήσουν τον κόσμο πώς περνάει και αν τα καταφέρνει. Όλοι  αυτοί που έχουν ήδη βγάλει τα λεφτά τους έξω, όλοι αυτοί που δεν μας είπαν πώς τα έκαναν αυτά τα λεφτά, όλοι αυτοί  απειλούν εσένα και απειλούν και μένα. Αλλά νομίζω ότι όλοι αυτοί φοβούνται περισσότερο .  Φοβούνται το ΟΧΙ; φοβούνται το λαό, την αριστερά, την δικαιοσύνη; Μισούν να βλέπουν ένα πολιτικό που δεν κάνει κωλοτούμπες; Φοβούνται την δικαιοσύνη, ή μήπως απλά φοβούνται την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;


Ξεκάθαρα λοιπόν φίλη και φίλε, σου λέω τι στάση θα κρατήσω στις εκλογές. Δεν σου λέω τι θα κάνεις εσύ στην κάλπη. Έχεις συνείδηση, μνήμη και ιστορία. Άκουσε τες και πάρε τις αποφάσεις σου. Και να ξέρεις εγώ τη Δευτέρα θα υποφέρω μαζί σου εδώ στην ίδια πόλη και ό,τι και αν αποφασίσεις θα είμαι κάπου εδώ σε μια ουρά και γω να πληρώνω τη δόση κάποιου δανείου και κάποιου χρέους  ενώ στο μυαλό μου θα έρχονται τα λόγια από ένα ποίημα που με μάθαινε ο  δάσκαλός μου στο δημοτικό και περικλείουν ό,τι θέλω πιο πολύ σήμερα, αλλά όχι μόνο για μένα, για όλους μας:
«μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι
και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον».

Ηλιάνα Τσολιού